Special
พิเศษ
Yifan & Yixing
(เป็นเหตุการณ์หลังสงครามจบของคู่คริสเลย์ค่ะ)
เสียงดังของไม้กวนยากระทบกับขอบของหม้อดินที่กำลังตั้งอยู่บนไฟที่อยู่ก่อขึ้น ซึ่งภายในหม้อยาบรรจุไปด้วยสมุนไพรนาๆชนิดที่อี้ชิงคิดว่าสรรพคุณของมันจะรักษาอาการป่วยให้หายหรือไม่ก็ทุเลาลงได้
มือสวยกำไม้กวนยาแน่นพลางออกแรงคนด้วยความตั้งอกตั้งใจ พร้อมกับค่อยๆเติมน้ำและสมุนไพรตัวอื่นลงไปด้วยตามที่ได้ศึกษามาจากลุงจองฮุนพ่อของจองฮันที่ตนเคยไปเล่นด้วยบ่อยๆ อี้ชิงคิดว่าเขาโชคดีที่ได้ศึกษาเรื่องเหล่านี้มาบ้าง เพราะไม่เช่นตนตนคงจะร้อนใจมากเป็นแน่ เพราะลูกชายวัยห้าเดือนของตนกำลังป่วยหนัก
“ฮึก..แงงงง้!!!”
เสียงร้องไห้ของทารกน้อยแผดร้องออกมาอย่างหนัก อี้ชิงรีบวางไม้กวนลงข้างหม้อก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อเข้าไปในห้องนอนเล็กๆซึ่งมีร่างของทารกน้อยนอนร้องไห้อยู่
“โอ๋...ทูนหัวของแม่...”
อี้ชิงรีบเข้ามาอุ้มเด็กน้อยที่ร้องไห้จากพิษไข้จนตัวแดงไปหมด ร่างบางค่อยๆอุ้มลงมาไว้แนบอก ก่อนจะเอาหน้าผากนาบไปกับหน้าผากเล็กๆของเด็กน้อย อี้ชิงแทบร้องไห้ออกมาตามลูก อาการของลูกรักยังไม่ทุเลาลงเลย เด็กน้อยคงทรมาณมาก
“โธ่ลูก..อย่าร้องนะคนเก่ง...แม่จะร้องตามแล้วน่า..”
อี้ชิงเอ่ยกับลูกทั้งน้ำตาคลอ ร่างบางอุ้มลูกที่ยังคงร้องไห้เสียงดังจากพิษไข้ออกมาจากห้องมุ่งตรงไปยังเตาพิงด้านหน้า อย่างน้อยให้ลูกได้อยู่ในที่ที่มีอากาศอบอุ่นอาการจะได้ไม่เป็นหนักกว่านี้
“โอ๋...เดี๋ยวพ่อก็มาแล้วนะลูก...พ่อเข้าไปหาสมุนไพรให้หนูอยู่น่า...เพราะฉะนั้นคนเก่งของแม่ต้องไม่ร้องไห้นะครับ..”
อี้ชิงพูดจบก็ก้มลงไปจูบหน้าผากชื้นเหงื่อของลูกเบาๆพลางโยกตัวช้าๆเป็นเชิงปลอบลูกชายคนเก่งที่ค่อยๆคลายเสียงสะอื้นลงแต่ก็ยังไม่หยุดร้อง
“ไหน....คนไหนคือลูกชายแม่..ลูกชายแม่เก่งเลยไม่ร้องแล้วเนอะ เนอะ...”
อี้ชิงยิ้มน้อยๆให้ลูกชายในอ้อมอกที่ตอนนี้หยุดร้องแต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นจากการร้องเมื่อสักครู่อยู่ เด็กน้อยมองหน้าผู้เป็นแม่ก่อนจะใช้ฝ่ามือน้อยๆของตัวเองลูบไปที่ลักยิ้มของอี้ชิงเบาๆก่อนจะหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจเมื่ออี้ชิงเอาปากไปงับมือน้อยเบาๆ
“เด็กดีของแม่ยิ้มแล้ว...”
อี้ชิงยิ้มกว้างออกมาเมื่อเห็นแก้วตาดวงใจของตัวเองหยุดร้องไห้ เด็กๆไม่เหมาะกับการร้องไห้จริงๆ เพราะทุกครั้งที่ลูกร้อง ลูกจะดูทรมาณมากจนหัวอกคนเป็นแม่แทบสลายตาม เขาไม่สามารถถ่ายทอดความเจ็บปวดนั้นมาได้ ถ้ามันถ่ายทอดกันได้ อี้ชิงจะรับเอาไว้กับตัวเองให้หมด ให้ตนทรมาณดีกว่าให้ลูกต้องเจ็บ
“อี้ชิง....”
อี้ชิงหันไปตามเสียงเรียกทันทีก่อนจะพบเข้ากับร่างสูงใหญ่ของผู้เป็นสามีที่เข้ามาในบ้านพร้อมกับเปิดผ้าคลุมหัวออกทำให้อี้ชิงเห็นทรงผมใหม่ของอี้ฝานเนื่องจากตอนที่ได้รับบาดเจ็บจากการต่อสู้กับชานยอลทำให้ได้แผลที่ศีรษะและที่ใบหน้าเต็มไปหมด อี้ชิงเลยตัดสินใจที่จะโกนผมให้อี้ฝานเพื่อง่ายต่อการรักษา
“ลูกร้องเหรอ”
อี้ฝานเดินเข้ามาหาสองแม่ลูกที่ยืนอยู่หน้าเตาผิง อี้ชิงยิ้มให้เบาๆก่อนจะส่งลูกให้อี้ฝานที่อ้าแขนประคองรับดวงใจของพวกเขา
“อือ..แต่ตอนนี้หยุดแล้วล่ะ อาการลูกยังไม่ค่อยดีเหมือนเดิมเลยอี้ฝาน เราจะทำยังไงดี...”
อี้ชิงเอ่ยกับร่างสูงด้วยความกังวลใจ อี้ฝานไม่ได้พูดอะไรกลับไปสายตาจ้องมองไปที่ลูกก่อนจะกดจูบลงบนขมับเล็กๆนั้นเบาๆ เด็กน้อยหัวเราะชอบใจก่อนจะยื่นมือไปแตะที่ใบหน้าผู้เป็นพ่อ อี้ฝานหลับตาลงช้าๆเพื่อรับสัมผัสของลูกน้อย มือเล็กๆของทารกวัยห้าเดือนกำลังเล่นกับแผลเป็นบนใบหน้าผู้เป็นพ่ออย่างไม่นึกกลัว
“แล้วได้สมุนไพรอะไรมาบ้างล่ะ”
อี้ชิงเอ่ยถามขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบห่อผ้าเล็กๆที่อี้ฝานถือเข้ามาก่อนจะเปิดดูภายในที่บรรจุสมุนไพรชนิดต่างๆเอาไว้ ร่างบางตั้งใจศึกษาอย่างดีเพื่อที่จะได้นำมาต้มเป็นยาให้ลูกได้กินเพื่อลดกาการป่วย
“เจ้าดูเอาเองเถอะ ข้าก็หยิบๆเก็บๆแล้วรีบกลับมา ข้าเป็นห่วงลูก..”
อี้ฝานพูดจบก็กดจูบลงไปที่จมูกรั้นๆของคนเป็นลูกชายอีกครั้ง อี้ชิงที่เห็นภาพนั้นก็อดจะยิ้มตามไม่ได้ อี้ชิงคิดถูกที่ขอร้องให้ชานยอลไว้ชีวิตของอี้ฝาน เพราะไม่รู้ว่าตนคนเดียวจะสามารถเลี้ยงลูกได้ดีหรือเปล่า
พรึ่บบบบ
อี้ชิงในร่างของหมาป่าพาอี้ฝานที่นอนสลบอยู่บนหลังของตัวเองลัดเลาะมาทางป่าไม้ที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์มากมายอีกทั้งยังมีหุบเหวลึกที่เป็นอุปสรรคให้อี้ชิงต้องระมัดระวังมากยิ่งขึ้น
ร่างเล็กพาร่างอันบอบช้ำของอี้ฝานวิ่งมาเรื่อยๆจนถึงปลายลำธารแห่งหนึ่งที่มีน้ำใสไหลตามแนวยาวลงไปด้านล่างซึ่งเป็นหุบเหว สัตว์น้อยสัตว์ใหญ่ไม่ค่อยมีให้เห็น เนื่องจากคืนนี้เป็นคือพระจันทร์เต็มดวงแถมยังเป็นสีแดงฉาด สันชาตญาณของสัตว์ย่อมหาที่ปลอดภัยกำบังตัว อี้ชิงค่อยๆวางร่างของอี้ฝานลงบนผืนหญ้าช้าๆ ก่อนจะกลายร่างกลับเป็นมนุษย์ดั่งเดิม
พรึ่บบบ
ร่างบางสะบัดผ้าที่ใช้คลุมตัวเองเบาๆ ก่อนจะค่อยๆใช้มันซับเลือดที่บริเวณใบหน้าของอี้ฝาน รอยเลือดเป็นทางยาวเนื่องจากโดนชานยอลใช้กรงเล็บตะบบเข้าเต็มๆทำให้ได้แผลเต็มแก้มข้างขวา ไหนจะรอยเลือดที่ไหลออกมาจากบริเวณศีรษะอีก ตอนนี้อี้ฝานดูบอบช้ำจนน่าใจหาย
“ฮึก...ฮึก.”
อี้ชิงใช้ผ้าซับเลือดบนใบหน้าอี้ฝานไปพลางร้องไห้ไป เขาสงสารร่างสูงจับใจ อยากจะถ่ายทอดความเจ็บปวดที่อี้ฝานได้รับมาสู่ตัวเองบาง เขาไม่อยากเห็นคนที่ตัวเองรักทรมาณจากบาดแผลจากการต่อสู้ อี้ชิงไม่อยากให้พ่อของตัวเล็กในท้องต้องเจ็บ
“ท่านพี่...ฮึก ได้ยินข้าหรือเปล่า”
อี้ชิงประคองศีรษะของอี้ฝานมาวางบนบนตักของตัวเองอย่างทะนุถนอม พลางลูบไปที่เส้นผมที่ชื้นเหงื่อและไหนจะเลือดที่บาดแผลบนศีรษะแต่อี้ชิงก็ไม่ได้รังเกียจ ร่างบางกดจูบลงไปที่ขมับของอี้ฝานเบาๆอย่างแสนรัก ถึงแม้ตัวเขาจะเป็นแค่เครื่องบรรณาการจากไทโร แต่เขาก็เป็นเพียงแค่หมาป่าตัวหนึ่งที่มีหัวใจและพร้อมจะรักใครสักคน และคนๆนั้นก็คืออี้ฝาน พ่อของลูกเขา
“ได้โปรด...ตื่นเถิดนะท่านพี่ ข้ากับลูกรอท่านอยู่”
อี้ชิงใช้หน้าผากตนแนบไปกับหน้าผากของอี้ฝาน ก่อนร่างบางจะตัดสินใจหยิบยาที่จองฮันให้ตนมาเปิดฝา ก่อนจะเอาเข้าปากตัวเองจนหมดแล้วประกบไปที่ริมฝีปากของอี้ฝาน ก่อนจะส่งยานั้นเข้าสู่โพลงปากหนาเพื่อจบสิ้นทุกอย่าง
หลังจากอี้ฝานตื่นขึ้นมาเขาจะเป็นแค่คนธรรมดาที่มีอี้ชิงเป็นภรรยาและมีลูกหมาป่าตัวน้อยๆวิ่งวุ่นให้ชื่นใจ ไม่มีอำนาจแห่งฝูงทีซัส ไม่มีลูกสมุนคอยรับใช้ ไม่มีที่อยู่หรืออาหารที่ดี แต่อี้ฝานจะมีอี้ชิงและลูกอยู่ด้วยกันตลอดไป....
“อี้ชิง..ข้าบอกแล้วไงว่าอย่าลุกๆ”
เสียงอันทรงพลังเอ่ยดุอี้ชิงน้อยๆเมื่อเห็นว่าคนเป็นภรรยาขัดคำสั่งของตนที่สั่งห้ามไม่ให้อี้ชิงลุกเหินเดินไปไหน เนื่องจากครรภ์ที่ใกล้คลอดนั้นแล้วอี้ฝานไม่ไว้วางใจที่จะให้อี้ชิงทำงานหนัก
“ข้าแค่ลุกจากตรงนั้นเดินมาตรงนี้เองอี้ฝาน มันใกล้กันนิดเดียวเอง”
อี้ชิงเอ่ยกับอี้ฝานด้วยน้ำเสียงแกมขบขัน แต่อี้ฝานกลับไม่สนุกด้วย ร่างสูงวางตะกร้าผักลงบนโต๊ะก่อนจะเดินเขามาอุ้มอี้ชิงด้วยท่าเจ้าสาวจนร่างบางต้องคว้าคอรร่างสูงเอาไว้ด้วยความตกใจ
“โอ๊ะ!! ท่านเล่นอะไรของท่านอี้ฝาน ประเดี๋ยวลูกก็ตกใจหรอก”
อี้ชิงเอ่ยดุเพราะไม่ค่อยจะพอใจร่างสูงเท่าไหร่ ตัวเองตัวโตอย่างกับยักษ์ ถึงแม้จะออมแรงแล้วก็เถอะ แต่อี้ชิงคิดว่ามันก็รุนแรงพอจะกระทบถึงลูกในท้องได้
“ไม่ต้องมาบ่นข้าเลย ที่ข้าพูดกับเจ้าปากเปียกปากแฉะแต่เจ้าก็ไม่ฟังข้าเลย”
อี้ฝานพูดกับคนในอ้อมอกก่อนจะพาหันหลังพาอี้ชิงเข้าไปในเพิงบ้านซึ่งเป็นที่พักของพวกเขา ภายในเพิงอากาศอบอุ่นเพราะอี้ฝานจุดไฟจากเตาผิงไว้ตลอดเวลา ข้างนอกอากาศหนาวและคงไม่ดีแน่ถ้าอี้ชิงจะอยู่ในที่ที่หนาวนานๆ
“อี้ฝานพูดมาก แถมยังขี้บ่น ข้ารู้ถึงเลเวลของตัวเองหรอก ถ้าไม่ไหวข้าก็จะไม่ลุก ไม่ทำอะไรทั้งสิ้น แต่ตอนนี้ข้ายังไหวจะให้ข้านั่งๆนอนๆอย่างเดียว ข้าก็เบื่อน่ะสิ”
อี้ชิงพูดออกมายืดยาวก่อนจะค้อนใส่อี้ฝานไปวงใหญ่ ร่างสูงไม่ได้พูดอะไรแต่แอบจุดยิ้มที่มุมปากเบาๆ อี้ฝานพาอี้ชิงมาวางไว้บนเตียงนุ่มซึ่งมีฝูกหนาที่ใช้บรรเทาความหนาวตั้งไว้ แต่อี้ชิงคิดว่าเครื่องบรรเทาความหนาวไหนๆก็สู้อกอุ่นๆจากผู้เป็นสามีของตนไม่ได้
“ข้าเป็นห่วง....”
เพียงแค่สามคำที่ร่างสูงเอ่ยออกมาก็สยบทุกความเคลื่อนไหวของอี้ชิง ร่างบางก้มหน้าลงพลางยิ้มเขินจนเกิดเป็นรอยบุ๋มน่ารักที่แก้มขวา อี้ฝานเห็นดังนั้นก็ขโมยหอมแก้มขาวๆและนุ่มนิ่มนั้นไปหนึ่งที
ฟอดดดด
“แก้มเจ้าหอมที่สุด”
“อี้ฝานบ้า....”
อี้ชิงพึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับทุบไปที่อกแกร่งของสามี อี้ฝานเลยรวบร่างอวบอูมใกล้คลอดของอี้ชิงมาไว้ในอ้อมอกของตัวเอง เล่นเอาแม่กระต่ายน้อยในร่างหมาป่าอายมวนจนแก้มขาวเปลี่ยนเป็นสีแดง
“ข้าพูดจริงๆ แก้มเจ้าหอมที่สุด นี่ก็หอม ตรงนี้ก็หอม หอมไปหมด..”
อี้ฝานพูดพลางกดจูบไปยังกกหู ซอกคอ และปิดท้ายที่ตรงท้องโตๆที่มีสิ่งมีชีวิตที่กำลังจะลืมตาดูโลกในอีกไม่นาน อี้ฝานกดจูบลงไปที่ท้องกลมๆของอี้ชิงเบาๆ พร้อมทั้งใช้มือตัวเองเลิกชายเสื้ออี้ชิงให้เปิดขึ้นจนเห็นท้องขาวๆ
“แปบเดียวแล้วนะลูก...เราก็จะได้เจอกันแล้ว...”
อี้ฝานพูดกับท้องกลมๆนั้น พลางใช้แนบหน้าข้างขวาของตัวเองลงกับหน้าท้องของอี้ชิงเพื่อฟังเสียงที่ตัวเล็กดิ้น อี้ฝานชอบทำแบบนี้เพราะมันเป็นหนทางเดียวที่เขาจะได้ทักทายกับลูก
อี้ชิงยิ้มให้กับภาพตรงหน้า พลางใช้มือลูบไปที่ศีรษะที่ไร้ผมของอี้ฝานเบาๆ พลันน้ำตาแห่งความปิติก็แทบไหลออกมา เขาอยากขอบคุณทุกอย่างจริงๆที่ทำให้มีวันนี้ ขอบคุณชานยอลและแบคฮยอนที่ไว้ชีวิตอี้ฝานตามคำขอ ขอบคุณยาตัวนั้นของจองฮันที่ทำให้อี้ฝานลืมความแค้นในอดีตและเริ่มต้นชีวิตใหม่กับตน
และขอบคุณตัวเล็กที่มาเกิดเป็นลูกของพ่อกับแม่นะ J
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น